لحظه های بی اعتبار..

دیدم که بر سراسر من موج میزند  

       چون هرم سرخگونه آتش 

                چون انعکاس آب 

                         چون ابری از تشنج بارانها  

   تا بی نهایت ...

  تا آنسوی حیات ...

                       گسترده بود او !   

دیدم که در ورزیدن دستانش جسمیت وجودم تحلیل میرود...

 دیدم که قلب او  با آن طنین ساحر سرگردان پیچیده در تمامی قلب من..

ساعت پرید..   پرده به همراه باد رفت...   

او را فشرده بودم    در هاله حریق    می خواستم بگویم...

 اما شگفت را ..

 انبوه سایه گستر مژگانش.. 

 چون ریشه های پرده ابریشم جاری شدند از بن تاریکی در امتدا آن کشاله طولانی طلب  و آن تشنج، آن تشنج مرگ آلود.. تا انتهای گمشده من   ...

دیدم که می رهم ..

دیدم که می رهم...

دیدم که پوست تنم از انبساط عشق  ترک می خورد..                    

دیدم که حجم آتشینم آهسته آب شد و ریخت ، ریخت ریخت...

در ماه ، ماه به گودی نشسته ، ماه منقلب تار  در یکدیگر گریسته بودیم    ...     

                      در یکدیگر  لحظه بی اعتبار وحدت را     دیوانه وار زیسته بودیم ...